Patrzenie na ten dokument tylko przez pryzmat bratniej pomocy komunistycznej Polski dla Korei Północnej byłoby niebezpiecznym uproszczeniem. Zatracającym, to co w nim najważniejsze. Bo ten film niesie ze sobą ogromny ładunek pozytywnych emocji!
Oto najpierw mamy wzajemne onieśmielenie małych koreańczyków i polskich opiekunów. Biedne (dosłownie i w przenośni), zarobaczone, ubrane niemalże w worki pokutne i przypadkowo dobrane butki nie do pary sieroty wojenne trafiają do dalekiego kraju. Gdzie wszystko jest inne - kultura, język, zwyczaje, otoczenie, a nawet rysy twarzy tubylców.
Maluchy nie znają polskiego języka, ale dziękują za każdy drobiazg, który dostają. Zaskakują Polaków na plus chęcią do nauki, spolegliwością i pracowitością, ale czasem także in minus, np. poniżającym traktowaniem kilkuletnich dziewczynek przez chłopców-rówieśników. Zespół polskich opiekunów - wybranych pośród najlepszych pedagogów - próbuje stworzyć im namiastkę prawdziwego domu. Oj, ucieszyłby się "Doktor" Janusz Korczak widząc ich szczery zapał i poświęcenie. Niekiedy nasi nauczyciele są, chcąc nie chcąc, świadkami jak koreańscy grupowi-opiekunkowie surowo karzą podopiecznych - bijąc i kopiąc.
Oto wreszcie mamy dramatyczną, pełną poświęceń, ale skazaną na porażkę przy poziomie ówczesnej medycyny, walkę wrocławskich lekarzy o życie chorej na białaczkę dziewczynki-Koreanki, tytułowej Kim Ki Dok. Którą utrzymują przy życiu tylko transfuzje krwi, dokonywane co 2-3 dni. Która, pomimo bariery językowej, nawiązuje trudną do opisania nić porozumienia-przyjaźni-wiary z lekarzem prowadzącym. I która w końcu umiera którejś nocy...
Z upływem czasu maluchy niepostrzeżenie "wsiąkają" w Polskę. Nawiązują matyczno-ojcowskie więź z naszymi pedagogami. Którzy łamią narzucone odgórnie zasady postępowania z dziećmi. Chyłkiem przytulają je, przemycają im słodycze, chociaż im tego nie wolno. Dlatego nagła decyzja o odesłaniu dzieci do Korei, po 8 latach pobytu w Polsce, jest dla obu stron - małych Koreańczyków i naszych nauczycieli - praktycznie potwórką tragedii z czasów wojny. To kolejne, nieodwracale rozerwanie nowych "rodzin".
Wspominienia przygotowań do przymusowego wyjazdu dzieciaków, ich rozpaczliwe próby odroczenia nieuniknionego wyjazdu w obliczu pewności, że nigdy nie powrócą do Polski, a potem dramatyczne, pełne tęsknoty listy płynące z Korei, zanim w 1961 roku Phenian przerwał korespondencję, wywołują potok łez u polskich opiekunów. Po 50 latach. Także u mężczyzn.
To porywający wielki dramat Bogu ducha winnych istot ludzkich wplątanych w politykę, które najpierw znalazły swoje nowe, lepsze miejsce na Ziemi, by potem znów je stracić. Gotowy materiał na świetny dramat obyczajowy! Niesamowita kaskada sprzecznych uczuć. Niczym masło orzechowe. Słone i słodkie zarazem.